سخنی در ضرورت علوم انسانی اسلامی
بسم الله الرحمن الرحیم
واقعیت آن است که تفکر غالب در عرصه ارتباط علم و دین در جهان امروز،تفکری است که علم و دین را از یکدیگر منسلخ دانسته و پایه ها و مبانی علم را بر الحاد نهاده است. با قطع نظر ازعلل فلسفی ،مذهبی و تاریخی چنین مشربی باید اذعان داشت چنین تلقی نادرستی از علم دردی از جامعه دینی و مردم متدین دوا نکرده و مرهمی بر زخم های او نمی نهد،هر چند دنیای او را در برخی عرصه ها آبادتر و آسایش او را به ظاهر مهیاترکند، اما برهجران معنوی او افزوده و نیزدر زندگی دنیوی، شانه های انسان را با مشکلاتی چند چنان سنگین بار می کند که در ازای دیده ای خندان از برکات پر زرق و برقش، دیده ای گریان نیز به او هدیه می نماید،بلکه تداوم حاکمیت چنین علمی دلی پرخون و تنی رنجور و پرجراحت به انسان قرن بیست و یکم اعطا کرده و برآیند علمِ رمیده از هدایت و مرحمت دین آن شده است که شمار قربانیان این معبد نامقدس را ،که سال هاست سر به آلاف گذارده، باید در سرگردانی ها و پوچ انگاری ها و سرخوردگی های انسان غربی و قتل عام مظلومانه انسان شرقی،خصوصا در میان مردم خاورمیانه و مسلمان،به نظاره نشست. به راستی ،چنین دانشی نه یار شاطر که بار خاطر است!
از این رو،باید فلک را سقف بشکافت و طرحی نو در انداخت . انقلاب اسلامی ،که امری تدریجی است و نه دفعی، و داعیه تمدن سازی و جاهلیت سوزی دارد،به مقصود اعلای خود جز با توجه به این موضوع بنیادین نخواهد رسید. یقین دارم تا زمانی که علم را با مبانی و ویژگی های فعلی آن می آموزیم «در هوای غرب نفس می کشیم» و سر بر آستان تمدن الحادی آن داریم. اعتقاد راقم این سطور نه آن است که هرچه غرب در دامن پروریده در پای تعصب و خیره سری خویش ذبح کنیم و همه را یکسره به دریای غفلت بیفکنیم ،سخن حقیر این است که ما که فرزندان منطق قرآن حکیم و خاندان صِدقیم باید با خروج از موضع انفعال ،علم را به مأمن دین بازگردانیم بی آنکه خود را از تجارب سودمند اغیار محروم سازیم.
سخن گفتن از چنین ضرورتی تأکید بر آن است که نیک می دانیم در یکی از حساس ترین «پیچ های تاریخی» قرار داریم... .
